Ima tih praznina koje mi ispune grudi
Pa u zenicama dno zapada svugde
Svod izrešeta zvezdama
I mrlja crninu tuđim galaksijama
Tad severni vetar zviždi poput frula
Kroz rđava rebra fabričkih skela
I rasčešljanih krošnji osakaćenih vrba
Da jednostavno biva obesmišljeno
Kao zagasla ognjišta
Napuštenih kuća
Koje nisu više ničiji dom
